13 augustus: Terug naar Nederland

De laatste dag is aangebroken.
In plaats van elke morgen kwart voor zes, ging vanochtend mijn wekker een uurtje later. Na een snelle 'douche' vond de dagelijkse wandeling naar het dorp plaats om brood te halen. Het was te merken dat de zon al een uur op was, want het was aardig warm en al snel liep het zweet weer over mijn rug.
Na het ontbijt werden de matrassen en spullen van AHA door een groep vrijwilligers naar de opslagcontainer gebracht.
De komst van een medewerker van Caritas om het geld voor de huur van het pand op te halen scheelde ons een rit naar Tirana.
Terwijl iedereen zijn koffer inpakte en de laatste schoonmaakwerkzaamheden werden verricht ging ik met Besnik naar de plaatselijke verfhandel om alvast verf te kopen voor de lokalen op de bovenverdieping die nog niet geverfd zijn. Aurel, Gjergj en Besnik zullen in de komende weken deze lokalen verven, zodat die met de nieuwe meubels erin ook weer piekfijn uitzien.
De koffers werden ingeladen en om 11 uur arriveerde Enver met zijn bus om iedereen naar het huis van Gjergj te vervoeren. Linda en ik kochten met Besnik een grote zak meel voor Haslan en zijn gezin. Samen met de overgebleven levensmiddelen werden die bij Haslan thuis bezorgd. We moesten even binnen komen om te zien hoe schoon het huis was. Na het vorige bezoek had Haslan namelijk op zijn kop gehad van zijn vrouw omdat het bezoek onverwacht was en het in huis een rommel was.
Bij Gjergj thuis werden we gastvrij onthaald en het was leuk om zijn vrouw opnieuw te ontmoeten. Ik vind het jammer dat communiceren met haar moeilijk blijft omdat ze geen Engels spreekt en ik natuurlijk geen Albanees! Na genoten te hebben van overheerlijke nectarines uit eigen boomgaard kregen we een rondleiding over het erf en de tuin.
Gjergj vertelde dat hij door de aanhoudende droogte niet genoeg hooi heeft om zijn beide koeien de hele winter te voeren. Normaal is zijn hooiberg drie keer zo groot. Er zal waarschijnlijk niets anders opzitten dan een van zijn koeien te verkopen, omdat hij geen geld heeft om voer te kopen. Volgens mij moeten we dit niet zover laten komen en ik ga kijken of we hier met zijn allen geld kunnen inzamelen om te zorgen dat dit niet hoeft te gebeuren!
Al snel was het tijd om naar het vliegveld te rijden, waar we met elkaar nog een consumptie gebruikten. Na het afgeven van de koffers namen we afscheid van onze Albanese vrienden.
Bij de overstap in Wenen moesten we hard rennen om te voorkomen dat het vliegtuig zonder ons vertrok. Op Schiphol stond al de familie achter het raam te zwaaien en kwamen na de begroeting de verhalen los over onze belevenissen in Albanië. Na de busrit werd in Naaldwijk afscheid genomen van elkaar.
Het was een heel leuke week en we hebben met elkaar keihard gewerkt met een prachtig eindresultaat waar we trots op mogen zijn! Naast het harde werk hebben we genoten van de gezelligheid met elkaar en hebben we wat kunnen zien van de leefomstandigheden van de bevolking in Albanië: de grote tegenstelling tussen arm en rijk, de nog steeds bestaande corruptie, de chaos in het verkeer, de andere behandeling van dieren, de vele trouwerijen met 3 dagen feest, uitgebreide film en fotosessies, dans en vuurwerk, het slechte organisatie talent van de Albanezenen, de ongezonde lucht door het verbranden van het afval in de berm, etc. etc.... Veel indrukken opgedaan, die ons nog lang zullen blijven hangen!
Met een goed gevoel kijk ik terug op deze werkvakantie en ga aan de slag met het filmmateriaal en de foto's en ik kijk uit naar de terugkomavond met film en foto's!

Gerdien